Aan land
In alle vroegte gearriveerd in Igoumenitsa, dus eerst maar eens door naar de eerste de beste fraaie camping aan zee voor een paar dagen rustig aan.
Heerlijk uitgerust vervolgen we onze reis richting Ioannina aan het Pamvotis meer, waar we jaren geleden ook met Jan en Nel zijn geweest.
We vertrekken vroeg, want anders is het te heet bij de tussenstop in Dodoni, het oudste heiligdom van Griekenland. Ook dat hadden we eerder bezocht met Jan en Nel, maar toen was het net gesloten.
Het is toch prachtig te zien wat er nog bewaard is gebleven na zoveel duizenden jaren.
Door dus naar Ioannina waar ons een plekje op camping Limnopoula aan het meer wacht. Niet helemaal vooraan, want we werden gewaarschuwd dat daar vissers hadden gestaan en het vreselijk naar vis stonk. Enfin, 1 rijtje naar achteren hadden we ook mooi uitzicht over het meer.
Metsovo
De volgende ochtend via het pittoreske Metsovo in de bergen door naar camping Vrachos Kastraki in Kalambaka aan de voet van Meteora.
In Metsovo was het waanzinnig druk vanwege een feest en dus werden we door politie bij parkeerplaatsen weggestuurd en konden alleen maar via allerlei kleine straatjes het dorp weer uit.
Meteora
Camping Vrachos lag zo mooi als op internet werd beschreven, met uitzicht op de rotsen waar de kloosters bovenop stonden vanaf het zwembad, waar een groep á la ‘we zijn er bijna’ zich met veel geplons en gejoel zich vermaakte.
De volgende dag moet Yvonne bloedprikken voor haar INR-waarde. De zeer vriendelijke campingeigenaar regelt voor ons een taxi, want: ‘A walk to the hospital is a long way especially up the hill back’. Oké, hij zal het wel weten. In het ziekenhuis leggen we aan een dame achter een balie uit wat we komen doen en laten de brief van de Atal zien. Ze begrijpt er niets van en roept er een arts bij die gelukkig prima Engels spreekt. ‘No, we don’t do bloodtests here. You have to go to a dokter in the city.’ We krijgen een brief mee en de taxichauffeur zet ons af op een plein bij een huis naast een kafenion, altijd prettig. De assistente van de arts neemt bloed bij Yvonne af en zegt dat we over twee uur terug kunnen komen voor de uitslag.
We doen wat boodschappen, kopen een t-shirt voor mij, zeer soepele elastieke schoenen voor Yvonne en eten een broodje op het plein bij de waterval.
Uitslag opgehaald, INR-waarde 5.1 dus, zoals de arts aangaf: ‘be careful not to cut yourself with a knife or something like that’.
We beloven plechtig te zullen opletten. Beneden arriveert, jawel hoor, zo langzamerhand onze eigen taxichauffeur die ons weer netjes voor 4 euro aflevert bij de camping.
Dé kloosters
De volgende dag staat een bezoek aan de Meteora-kloosters op het programma. Om 9.00 stopt de plaatselijke bus recht voor de ingang van de camping en brengt ons slingerend tot bovenaan. Lekker vroeg en daardoor zijn we de om ca. 13.00 uur in bussen aankomende hordes Amerikanen, Japanners en Italianen voor en kan ik in alle rust de trappen omhoog klimmen. Voor Yvonne is dat te vermoeiend, dus zwaai ik af en toe naar beneden dat het goed gaat en maak extra veel foto’s.
Het uitzicht tussen de rotsen door naar Kalambaka beneden is adembenemend, onderbroken door weer kloosters op een volgende rots. Onvoorstelbaar hoe dit wereldwonder is gebouwd met het met een net ophijsen van stenen door de monniken.
Geniet van de beelden!
Wat een overweldigende omgeving. Nagenietend met flesjes water kwamen om 13.00 zoals aangekondigd de busladingen toeristen om de trappen en kloosters te ‘bezetten’ en mochten wij weer met de stadsbus terug naar de camping en het koele zwembad. Pfff, wat een ervaring!
8 juni
We verlaten niet te laat de rotsen van Meteora om door te reizen naar Milina op Pilion. Een plek met een kleine, rustige camping aan zee volgens onze ‘motorbuurman’ op de camping.
Onderweg naar die bestemming hadden we op de kaart een eeuwenoude boogbrug gezien bij Pyli. Het was even over een onverhard weggetje rijden, maar toen ontvouwde zich een prachtige groen omzoomde rivier met de beloofde brug.
De buurman heeft niets te veel gezegd. We kregen een plekje met direct uitzicht op zee. Wel liep de doorgaande weg langs de camping, maar die was zeer rustig met verkeer.
Dus….rustig oversteken met onze stoelen om een dagje bij te komen en van de zon en de zee te genieten.
11 juni
Via Volos naar Lamia. We hadden Makis van restaurant Plato in Amsterdam beloofd naar zijn geboortestad te gaan. Dat viel niet mee, want plotseling zaten we op een ongekende snelweg met even later een tolpoortje. Prima; betaald en door, maar…..vlak voor Lamia weer een tolpoortje. Huh, we hadden toch al betaald en nu geen cash meer. Wel creditcard en betaalpas. ‘No sir, only cash’. Wat? we hebben geen cash dus haal je chef maar. Chef erbij en even later mochten we doorrijden na het invullen van een formulier, en met telefoonnummer van het incassobureau. En dat voor 4,70 euro!!
Enfin, op de camping later in Delphi e.e.a. geregeld via telefoon, e-mail en de geduldige klantenservice van ING
O ja, en dit kunstzinnige verkeersbord kwamen we onderweg ook nog tegen. Let op: overstekende ezels!
Bij Lamia regende het zo hard dat we alleen direct cash hebben gehaald voor de zekerheid en een foto van de plaatsnaam voor Makis. Door naar Gorgopotamos, voorbij Lamia.
Gorgopotamos
Zoals ‘potamos’ al aangeeft staan we bij een riviertje op een openbare parkeerplaats op een kruising, met op iedere hoek een grote taverna.
Mogen we daar overnachten? Volgens de vrouw van de bakker wel. Ze zegt alleen maar ‘yes, yes’ op mijn vraag. Ik vertrouw toch niet of ze mij heeft begrepen en check het bij de baas van de taverna waar een bruiloft gaande is. Het mag! en dat is fijn, want de eerste camping is 30 kilometer verderop en daar hebben we geen zin meer in na alle tolwegavonturen.
De volgende ochtend gaan we verder op weg naar Delphi en komen onderweg hele aparte spoorbruggen tegen die werden opgeblazen in WO 2, zodat de aanvoer van Duitse soldaten 6 weken onderbroken werd.
12 juni, Delphi
Op de rustige camping Chrissa langs de weg naar Delphi vinden we een mooie plek met uitzicht op de Korintische Golf en de uitgestrekte olijfboomgaarden daarvoor.
14 juni
Op naar Delphi. dat hebben we altijd al willen zien. na iets te ver te hebben doorgereden en gekeerd konden we vlak voor de ingang naar de opgraving parkeren. De zon staat inmiddels ondanks het vroege tijdstip al fiks te branden. We nemen de tijd om op ons gemak deze fraaie plek te bezichtigen. Yvonne houdt het op de helft voor gezien, ook vanwege de hitte. Ik loop met een vers flesje water tot bovenaan bij het theater, waarvandaan ik een fantastisch uitzicht heb over het dal. Ik weet soms niet wat ik allemaal moet fotograferen. Een kleine impressie:
Tegen 12.00 werd het nog heter, een aantal Amerikaanse scholieren, sommigen zonder petje of hoed, was bij de uitgang door de warmte bevangen en lagen op bankjes. Het zag er niet goed uit, maar ze kwamen later gelukkig weer bij.
Tegen ons gebruik in, we zijn daar niet zo van, hebben we ook het museum bezocht. Het was boven verwachting de moeite waard met als topstuk de bronzen wagenmenner. Helaas zonder wagen😊
Met een flesje olijfolie van de campingeigenaar in onze tas reizen we verder, langs de brug bij Nafpaktos over de Golf van Patraikos
naar Messolonghi, de stad aan de lagunes waar zout uit wordt gewonnen.
Volgens de jongedame van een taverne aan de haven mochten we langs de kade staan en zouden we niet door politie worden weggestuurd.
Diezelfde politie deed ’s avonds wel geregeld de ronde, want het werd tot in de kleine uurtjes enorm druk met auto’s die om ons heen werden geparkeerd en in prachtige uitgaanskledij flanerende mensen uit de stad. We zijn ook nog maar wat gaan drinken en hebben daarna de luiken dichtgedaan.
16 juni
Vroeg vertrokken. In Messolonghi nog een zakje zout gekocht, goed voor hart en bloedvaten, en naar Etoliko, een plaatsje midden in de lagune, alleen te bereiken via een dam.
Bij de markt was er een soort protestmars met cameraploegen erbij. Het bleek te gaan over zigeuners die buiten het stadje bivakkeerden en waarvan werd gezegd dat ze de bewoners bestalen en de autoriteiten deden er niets aan.
Enfin, via een zoutberg even voorbij Messolonghi
door naar Mitikas, een geweldige plek in de tuin van een hotel-restaurant direct aan het strand. En dat alles met stroom en water voor 10,- en het eiland Kalamos voor de deur en een hek naast de camper om de waterschoenen te drogen.
De volgende dag langs het strand naar Mitikas
waar ze op een terrasje aan de haven de heerlijkste visjes hadden.
Maandag 18 juni
Op naar Amoudia. Via Arta, waar Yvonne bloed moet laten prikken in het ziekenhuis voor haar INR-waarde, we op de parkeerplaats met een broodje hebben gewacht op de uitslag. Hier ging het een stuk makkelijker dan in Kalambaka en nadat we 12,- hadden afgerekend weer verder, via de prachtige oude brug die we op de heenweg al zagen liggen.
In Amoudia aangekomen, vonden we een fijn plekje op het landtongetje dat de zee scheidt van de rivier de Acheron, vroeger de Styx, je weet wel van de onderwereld.
Een aparte plek met aparte mensen in het dorpje. Zo kwam er een mannetje naar ons toe, gaf ons een kaartje en vertelde in half Grieks/Duits dat we onze chemietoilette bij hem konden legen en eventueel ook vers water konden krijgen…..gratis.
Nou, wij Hollanders willen dat wel. Dus Ruud de volgende dag naar die man en toiletcassette legen in een buis in de achtertuin van zijn voormalige restaurant. Ja, maar wel voor 5,-!! Afijn, een ervaring rijker en een ouwe, tandeloze Griek ook weer blij gemaakt.
22 juni, Parga
Na 3 weken van mooie plek naar nog mooiere plek zijn getrokken, besluiten we een dag of 5 uit te rusten bij Parga voor we ons weer voor de terugreis bij de ferry melden in Igoumenitsa.
We vinden op het tweede plateau van de camping Lichnos Beach een mooi plekje onder de bomen, want de temperatuur is nog steeds hoog.
Vanaf dit plekje is het een klein stukje naar beneden lopen naar het heerlijke strand van Lichnos waar we al eens vanuit Parga met onze vrienden Jan en Nel waren geweest en wat we nog steeds een van de mooiste baaien vinden die we in Griekenland hebben gezien.
En waar Yvonne even heeft gefungeerd als parasolstandaard, want die viel door het mulle zand steeds om.
27 juni. Naar de ferry
We hoeven daar pas laat in de avond te zijn, dus sluiten we onze trip af met heerlijk eten bij Sakis in Parga, onderaan het kasteel.
Bij de haven stond de weg vol met vrachtwagens. Yvonne moest binnendoor door de douane en ik met camper buitenom naar kade 10. onderweg naar de kade zag ik dat een waarschijnlijk illegale man werd opgepakt. Aha, daarvoor was dus die extra controle.
En daarna wachten….lang wachten want de ferry was te laat, waardoor we pas om 01.00 vertrokken met wind en stroming tegen.
Er was eerst geen of een verkeerde haak te vinden om de elektrakabel uit het plafond te trekken, maar onze Duitse buurman was vindingrijk en een gebogen lepel bracht uitkomst, terwijl een Nederlandse man alleen maar stond te foeteren op ‘die klote Anek Lines’, waarop zijn vrouw rustig zei: ‘laat maar, zo doet ie altijd’.
28 juni
Na de lange reis om 19.00 in Ancona en met storm en onweer onderweg in de buurt van Bologna een plek gezocht in Dozza, een parkeerplaats opgezocht in de campergids. inmiddels donker en aan verbaasde inwoners de weg gevraagd om eindelijk op de vrijwel lege parkeerplaats aangeland. Een broodje en snel slapen, want morgen moet er een flink stuk worden gereden naar, gepland, Kipfenberg in Zuid Duitsland.
’s morgens nog wel heerlijk uitgerust opgestaan met een fantastisch uitzicht vanaf de parkeerplaats.
